gelukje van de dag

Ik stond bij de bushalte en zwaaide kort

met het lichtje van mijn telefoon naar de chauffeur.

Maar wat een lichtje was die chauffeur zelf, ja haha! Wat een tof mens.

Hoe ze daar zat, met een grote lach, en hoe ze tegen iedereen begon te praten

die daar ook maar een kruimel behoefte aan had. Zij ziet dat. Dat kon je zien.

Ze zei dat ze mijn sjaal zo mooi vond, en ze lachte zo lief

dat ik me spontaan afvroeg waar ik al die aardigheid aan had verdiend.

"Dank u wel, wat aardig!"

"Ik zeg graag waar het op staat," zei ze hardop lachend.

Vlak voor we een halte naderden, riep iemand: "Wel stoppen hè!"

Ze stak haar hand op en riep, boven het geluid uit: "Niet stoppen? Dat zou ik niet durven!"

Ze grapte dat ze nooit iemand expres voorbij zou kunnen rijden.

Dat ze vaak voor de zekerheid even remt, bijna stopt, ook als er niemand zwaait.

"Maarrrr, hard zwaaien, dat is fijn... en dan zwaai ik graag terug," zei ze lachend.

En dat is het met buschauffeurs: je zwaait, zij reageren.

Als je geluk hebt, zwaaien ze terug, zien ze je staan.

Ze stoppen en nemen je mee, tot waar je wezen moet.

Toen ik uitstapte, zei ik maar gewoon waar het op stond:

"Dank u wel voor de rit, maar nog meer dank u wel voor uw lach, en voor het maken van mijn dag."

Ze riep: "Jij bent tof!" En ze zwaaide heel hard.